天於人无厚也，君於民无厚也，父於子无厚也，兄於弟无厚也。何以言之？天不能屏勃厉之气，全夭折之人，使为善之民必寿，此於民无厚也。凡民有穿窬为盗者，有诈伪相迷者，皆生於不足，起於贫穷，而君必执法诛之，此於民无厚也。尧舜位为天子，而丹朱商均为布衣，此於子无厚也。周公诛管蔡，此於弟无厚也。推而言之，何厚之有？

“天於人，無厚也。君於民，無厚也。父於子，無厚也。兄於弟，無厚也。何以言之？天不能屏勃厲之氣，全夭折之人，使為善之民必壽，此於民無厚也。凡民有穿窬為盜者，有詐偽相迷者，此皆生於不足，起於貧窮，而君必執法誅之，此於民無厚也。堯舜位為天子，而丹朱商均為布衣，此於子無厚也。周公誅管蔡，此於弟無厚也。推此言之，何厚之有？
　　”循名責實，君之事也。奉法宣令，臣之職也。下不得自擅，上操其柄而不理者，未之有也。君有三累，臣有四責。何謂三累？惟親所信，一累；以名取士，二累；近故親疎，三累。何謂四責？受重賞而無功，一責；居大位而不治，二責；理官而不平，三責；御軍陣而奔北，四責。君無三累，臣無四責，可以安國。“（ 周 《鄧析子》）

ནང་ཆོས་གང་། ཇི་ལྟར་ཉམས་སུ་ལེན་དགོས་སམ།

什么是佛法?应如何修持?

ནང་པ་སངས་རྒྱས་པའི་བསྟན་པ་ལ། རིགས་ལ་མཐོ་དམན་དང་། རུས་ལ་བཟང་ངན། རྒྱུ་ཆེ་ཆུང་དང་ཕོ་མོའི་དབྱེ་བ་མེད་པར། སེམས་ཅན་ཀུན་ལ་བདེ་གཤེགས་སྙིང་པོ་ཡོད་པ་ལའང་ཁྱད་པར་མེད། རང་གིས་སྒྲུབ་ནུས་ན་མཐོ་དམན་བཟང་ངན་གནས་སྟངས་གང་གི་སྐབས་སུ་ཡང་ཆོས་སྒྲུབ་ཆོག འོ་ན་ནང་པ་སངས་རྒྱས་པའི་ལུགས་ལ་ཆོས་སྒྲུབ་ཟེར་ན་ཅི་ཞིག་སྒྲུབ་དགོས་སམ་ཞེ་ན། ཆོས་ཐམས་ཅད་ཕན་ཚུན་རྟེན་ཅིང་འབྲེལ་འབྱུང་ཡིན་པས། ང་ཚོ་བདེ་བ་འདོད་ཀྱི་ཡོད་པས་དེའི་རྒྱུ་དགེ་བ་སྒྲུབ་རྒྱུ་དང་མི་འདོད་པ་སྡུག་བསྔལ་ཡིན་པས་དེའི་རྒྱུ་སྡིག་པ་སྤང་དགོས།

在佛教里,没有种姓贵贱之分,没有姓氏优劣之差,没有富贵贫穷之别,修行人也没有男女之分,一切众生都具有如来藏,更没有一丝区别。只要自己能够修行,任何身份、任何时候、任何地点，都可以修行。那么佛教里所说的修持佛法是要修什么呢?

所有世间万物都由因缘和合而产生。如果我们想要得到快乐,就要行持快乐之因 —— 善业；如果想要摒弃痛苦,就要断除痛苦之因 —— 恶业。

དེ་དག་གི་རྩ་བ་སེམས་ལ་ཐུག་ཡོད་པས་སེམས་ཀྱི་དྲི་མ་ཆགས་སྡང་རྨོངས་གསུམ་དང་ང་རྒྱལ་ཕྲག་དོག་སོགས་ཀྱི་ཉེས་པ་ཤེས་ནས། དེ་དག་གི་གཉེན་པོར་ངེས་འབྱུང་དང་དད་པ་བྱམས་བརྩེ་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སེམས་དང་། ཆོག་ཤེས་དང་བཏང་སྙོམས་ཞི་གནས་ལྷག་མཐོང་སོགས་ཐོས་བསམ་སྒོམ་པའི་ཤེས་རབ་བརྟེན་ནས་གོང་འཕེལ་བཏང་སྟེ། སེམས་ཀྱི་དྲི་མ་ཇེ་ཟད་དང་སེམས་ཀྱི་རང་བཞིན་ཇེ་གསལ་ལ་གཏོང་རྒྱུ་འདི་རེད།

而这一切的根本又在于心,所以我们要认识心的垢障 —— 贪嗔痴傲慢以及嫉妒之过失;其次就是要依止它们的对治法 —— 厌离心、信心、菩提心、知足、等舍、寂止和胜观等闻思修行之智慧,并且使它们辗转增长。通过这些修持之方法,然后心的垢障就会越来越薄弱,同时心的光明也会越来越明显。

འོ་ན་ཚུལ་ཇི་ལྟར་ཉམས་སུ་ལེན་དགོས་ཤེ་ན། དགེ་སྡིག་བླང་དོར་གྱི་གནས་མི་བརྗེད་པའི་དྲན་པ་དང་། རང་གིས་ལུས་ངག་ཡིད་གསུམ་གྱི་སྤྱོད་པ་ལ་ཡང་ཡང་ཞིབ་འཇུག་བཟོ་བའི་ཤེས་བཞིན། དུས་ཀུན་རང་གི་བྱ་བ་གང་ལའང་བླང་དོར་གྱི་གནས་མི་འཆུག་པའི་ཆེད་དུ་གཟབ་གཟབ་བཟོ་བའི་བག་ཡོད་གསུམ་གྱིས་རང་གི་སེམས་འདུལ་རྒྱུ་འདི་ཉམས་ལེན་རེད། དེ་ལྟར་ཡོང་མིན་རང་གིས་རང་ལ་བརྟགས་ཤིང་དཔྱད་ནས་ཤེས་དགོས་པ་རེད་མ་གཏོགས་མི་མང་པོ་འཛོམས་པ་ཙམ་དང་། རྒྱན་བཀོད་མཛེས་པོ་ཡོད་པ་ཙམ་དང་། རྔ་རྡུང་འབོད་དཀྲོལ་མང་པོ་ཡོད་པ་ཙམ་དང་གནས་དང་བླ་མ་རྩ་ཆེན་མདུན་ལ་སླེབས་ཙམ་གྱིས་མི་ཕན།

那么如何修持这些法呢？首先我们要具备不忘失善恶取舍之道之正知;其次就要具备观察自己身语意行为之正念;再着就要具备在任何时候,对自己之所作所为不违背因果取舍,如履薄冰一样之谨慎。用这三种方法调伏自心,这就是所谓的修行。能否做到这样则需要自己扪心自问、详细观察。除此之外,如果只是聚集很多人或者是华丽的装饰,敲锣打鼓、吹奏法器;又或者只是朝拜圣地、拜见尊贵之上师等,是没有利益可言的。

གལ་ཏེ་དྲན་ཤེས་བག་ཡོད་ཀྱིས་རང་སེམས་འདུལ་ཐུབ་ན། གནས་དུས་བཟང་ངན་བསྟོད་སྨད་སོགས་གནས་སྟངས་ཇི་ལྟར་བྱུང་ཡང་ཁྱད་མེད། ནང་ཆོས་ཚུལ་བཞིན་སྒྲུབ་མཁན་མང་པོ་ཞིག་ལ། དགྲ་གྱོད་ཁ་མཆུ་ནད་མནར་བཙོན་འཇུག་སོགས་ལ་བརྟེན་ནས། འཁོར་བ་ལ་ངེས་འབྱུང་དང་ལས་འབྲས་ལ་ཡིད་ཆེས་ཤུགས་དྲགས་སྐྱེས་ནས་ཉམས་ལེན་ལ་གསོན་ཤུགས་འཕར་བས་རིང་པོར་མ་འགོར་བར་གྲུབ་པའི་གོ་འཕང་མཐོན་པོར་གཤེགས་པ་མང་། དེས་ན་རང་གིས་རང་ལ་ཞིབ་འཇུག་ཡག་པོ་བྱས་ནས་རང་གི་སེམས་ཀྱི་འཁྲུལ་པ་རང་གི་བྱམས་དང་ཤེས་རབ་ཀྱིས་སེལ་བའི་ཐབས་ལ་འབད་དགོས།

དེ་ལྟར་མུ་མཐུད་འབད་ནུས་ན་རིང་པོར་མི་འགོར་བར་སྔར་མེད་ཀྱི་དགའ་བདེ་གསར་པ་ཞིག་ཁྱོད་ཀྱིས་སེམས་གཏིང་ནས་ཚོར་ཡོང་། དེ་དུས་ནང་ཆོས་ལ་སྔར་ན་མེད་པའི་ཡིད་ཆེས་དང་སྤྲོ་བ་རང་བཞིན་གྱིས་སླེབས་ཡོང་བས་ད་ལྟ་ཉིད་དུ་ཉམས་ལེན་ལ་སྤྲོ་བས་འཇུག་པར་འཚལ་ལོ། །

如果能用正知正念以及谨慎地调伏自心,任何身份或着在任何时候、任何地点,无论别人赞叹或诋毁都可以修持佛法。很多如理修持佛法之修行人,大多是因为有了对敌、争斗、口舌、疾病、痛苦以及牢灾之后,生起了出离心而想从轮回中解脱及对业因果有坚定信心,从而增长了修行境界,不必多久便获得了大成就者的果位。

因此,自己要认真地观察自心,努力地用自己的慈悲及智慧消除內心之迷乱。假以时日便在不久的将来,会从内心深处感觉到一股从来未有过的崭新之喜乐。这时候就会对佛法自然生起过去从来没有生起过的信心和兴趣。所以当下就要以欢喜心去修持佛法！