གལ་ཏེ་མེད་པ་འགའ་ཡང་ནི།།
སྐྱེ་མིན་མེད་ཕྱིར་ཞེས་འདོད་ན།།
གསལ་བ་མེད་པར་སྐྱེ་བར་ནི།།
ཁྱོད་མི་འདོད་ཀྱང་གནས་པ་ཉིད།།

若計因時所無法，果悉不生本無故。
顯明本無今始生，雖非汝許性安住。

གལ་ཏེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་གནས་ན།།
ཟན་ཟ་མི་གཙང་ཟ་བར་འགྱུར།།
རས་ཀྱི་རིན་གྱིས་རས་བལ་གྱི།།
ས་བོན་ཉོས་ལ་བགོ་བར་གྱིས།།

若於因位果不住，飲食應成食不淨。
亦復當以棉衣價，棉花種子覆其身。

འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པས་མ་མཐོང་ན།།
དེ་ཉིད་ཤེས་ཀྱིས་བཞག་དེ་ཉིད།།
ཤེས་དེ་འཇིག་རྟེན་ལ་ཡང་ནི།།
ཡོད་པ་ཅི་སྟེ་མཐོང་མ་ཡིན།།

若世愚夫不達此，汝師見因果同時。
彼所安立汝亦知，云何世人不見此？

འཇིག་རྟེན་ཚད་མ་ཉིད་མིན་ན།།
གསལ་བ་མཐོང་བའང་བདེན་མ་ཡིན།།
གལ་ཏེ་ཚད་མ་ཚད་མིན་ན།།
དེས་གཞལ་བརྫུན་པར་མི་འགྱུར་རམ།།

若世所見非正量，世見顯現亦非實。
若彼量非勝義量，彼所量豈非虛妄？

དེ་ཉིད་དུ་ན་སྟོང་པ་ཉིད།།
སྒོམ་པ་དེ་ཕྱིར་མི་འཐད་འགྱུར།།
བརྟགས་པའི་དངོས་ལ་མ་རེག་པར།།
དེ་ཡི་དངོས་མེད་འཛིན་མ་ཡིན།།

以是為因汝所修，空性亦妄量妄故。
於彼實相不能觸，空法無實非所取。

དེ་ཕྱིར་བརྫུན་པའི་དངོས་གང་ཡིན།།
དེ་ཡི་དངོས་མེད་གསལ་བར་བརྫུན།།
དེས་ན་རྨི་ལམ་བུ་ཤི་ལ།།
དེ་མེད་སྙམ་པའི་རྣམ་རྟོག་ནི།།

是故任何虛妄法，顯彼非實亦虛妄。
如於夢中見子死，了知夢中無有子。

དེ་ཡོད་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཡི།།
གེགས་ཡིན་དེ་ཡང་བརྫུན་པ་ཡིན།།

彼能遮蔽有子想，能遮亦是虛妄性。

…………(中略)…………

ཇི་ལྟར་གསལ་བ་སྔར་མེད་པ་སྐྱེས་པ་དེ་བཞིན་དུ་དངོས་པོ་གཞན་ཡང་ཡིན་པ་དེའི་ཚེ་འགལ་བ་ཅུང་ཟད་ཀྱང་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ནོ། །འདི་ལ་གནོད་པ་གཞན་ཡང་ཡོད་དེ། གལ་ཏེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པར་ལྟ་ན། ཟན་ཟ་བའི་ཚེ་མི་གཙང་བ་ཟ་བར་འགྱུར་ཞིང༌། རས་ཀྱི་རིན་གྱིས་རས་བལ་གྱི། ས་བོན་ཉོས་ལ་དེ་ཉིད་ལུས་ལ་བགོ་བར་གྱིས་ཤིག །གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་རྨོངས་པ་སྟེ་མི་ཤེས་པས་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་མ་མཐོང་ངོ་སྙམ་ན། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཤེས་ཤིང་མ་རྨོངས་པ་རྣམས་ཀྱིས་འཇིག་རྟེན་པ་རྨོངས་པར་བཞག་པ་དེ་ཉིད་རང་ལའང་གནས་པ་ཉིད་དེ་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་མཐོང་བ་མ་ཡིན་ནོ། །

先前無有顯明產生，同樣其它物彼時亦不存在少許相違。於此另有損害，倘若在因位時果已存在，那麼吃食物就成了吃不淨糞，以買布的錢來購買棉花的種子來穿。若謂：“世間人由於愚昧，故在因位時不見果。”，了知真相且不愚昧者安立彼理，世間人以愚昧故，不能見到因位中有果。

འགྱུར་ལ་ལར། དེ་ཉིད་ཤེས་ལའང་དེ་གནས་ཉིད། །ཅེས་སྣང་སྟེ་དོན་ལ་གྲངས་ཅན་པ་དག་ཀྱང་ཟན་ཟ་བ་དང༌། རས་བལ་ཉིད་ཉོ་བ་ལ་འཇུག་གི གཞན་ནི་མ་ཡིན་ནོ་ཞེས་པའི་དོན་ནོ། །རྒྱུ་དང་འབྲས་བུ་ལ་རྟོག་པའི་ཤེས་པ་དེ་འཇིག་རྟེན་པ་རྣམས་ལ་ཡང་ནི། ཡོད་པ་ཉིད་ཡིན་པས་རྒྱུ་ལ་འབྲས་བུ་གནས་པ་དེ་ཅི་སྟེ་མཐོང་བ་མ་ཡིན། གལ་ཏེ་འཇིག་རྟེན་པའི་ཤེས་པ་ཚད་མ་ཉིད་མིན་པས་མི་མཐོང་ངོ་ཞེ་ན། འཇིག་རྟེན་པའི་ཤེས་པས་སྒྲ་ལ་སོགས་པ་གསལ་བར་མཐོང་བའང་བདེན་པ་མ་ཡིན་པས་མེད་པ་ཉིད་དོ། །དེ་ལྟ་བས་ན་དངོས་པོའི་དེ་ཁོ་ན་ཉིད་ཀྱི་རྣམ་པར་བཞག་པ་ཐོབ་པ་མ་ཡིན་པས་འདི་ཁོ་བོ་ཅག་གི་འདོད་པ་སྟེ་ཐ་སྙད་པའི་ཚད་མ་ཐམས་ཅད་དོན་དམ་པར་ཚད་མ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་རོ། །

“了知彼理且認為真實”，則數論派應食不淨，買棉花來穿。世間者亦有了知因和果之識，為何不見因時有果呢？若謂：“世人所見非量，故未可見。”，那麼，以世人之識所見聲等顯明，亦應非真實，因世人之見非量故。是故，不能安立物之空性，因我等之所欲即一切詞義者之量非正量故。

དེ་ལ་རྒོལ་བས་སྨྲས་པ། གལ་ཏེ་ཚད་མ་ཡང་དོན་དམ་པར་ཚད་མ་མིན་ན། ཚད་མ་དེས་གཞལ་བ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པར་མི་འགྱུར་རམ། དེ་ཁོ་ན་ཉིད་དེ་དོན་དམ་དུ་ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་མེད་པའི་སྟོང་པ་ཉིད། སྒོམ་པ་ཡང་ཚད་མས་ངེས་པ་ཐམས་ཅད་བརྫུན་པ་ཡིན་པ་དེའི་ཕྱིར་མི་འཐད་པར་འགྱུར་རོ་ཞེ་ན། འདི་ལ་ལན་བསྟན་པ་བརྟགས་པར་བྱ་བའི་ཆོས་ཀྱི་དངོས་པོ་ལ་མ་རེག་པར། དེ་ཡི་དངོས་པོ་མེད་པའང་འཛིན་པ་མ་ཡིན་ལ། དེ་ཡི་ཕྱིར་བདེན་པར་མ་གྲུབ་པས་བརྫུན་པའི་དངོས་པོ་གང་ཡིན་པ། དེ་ཡི་དངོས་པོ་མེད་པ་དེ་ཡང་གསལ་བར་ཏེ་ངེས་པར་བརྫུན་པ་ཡིན་ནོ། །

諍辯者說：“倘若量非正量，由彼量所量之一切不是成為虛假嗎？若空性為勝義，以量修行一切法無有自性之空性定為虛假，故不應理。”，回答說：“以分別心未觸及法之物，無實亦不執取，故不成立諦實，任何虛假之物不存在，無實亦顯然是虛假。”

དེས་ན་གཉིད་ཀྱིས་ནོན་པའི་རྨི་ལམ་ན་བུ་སྐྱེས་ཏེ་ཤི་བ་རྨིས་པ་ལ། བུ་དེ་མེད་དོ་སྙམ་པའི་རྣམ་རྟོག་ནི། ཐོག་མར་བུ་དེ་ཡོད་པར་འཛིན་པའི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་དེ་ཡི། གེགས་ཡིན་མོད་ཀྱི་དེ་ཡང་བརྫུན་པ་ཡིན་ཏེ། རྨི་ལམ་གྱི་བུ་ནི་མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགག་པའི་ཕྱིར་རོ། །དེ་ལྟར་ན་ཆོས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སྐྱེ་བ་དང་འགག་པ་རྟོགས་པས་བརྟག་པར་བལྟ་བར་བྱའོ། །

是故於夢中夢見兒子死去，認為“無子”的分別心雖是認為“有子”分別心的障礙，然彼亦是虛假，夢中之子不生且不滅故。如是應觀察了知一切法的生滅。

བཞི་པ་དོན་བསྡུ་བ་ནི།

（丑）四：由因攝義

དེ་བས་དེ་ལྟར་རྣམ་དཔྱད་པས།།
འགའ་ཡང་རྒྱུ་མེད་ཡོད་མ་ཡིན།།
སོ་སོ་བ་འམ་འདུས་པ་ཡི།།
རྐྱེན་རྣམས་ལ་ཡང་གནས་མ་ཡིན།།

是故以理作觀察，絕無無因而有者。
若別別住若總集，諸緣悉非彼依處。

གཞན་ནས་འོངས་པའང་མ་ཡིན་ལ།།
གནས་པ་མ་ཡིན་འགྲོ་མ་ཡིན།།

彼既不從餘處來，於此不住不他往。

དེ་བས་ན་བརྗོད་མ་ཐག་པར་དེ་ལྟར་རྣམ་པར་དཔྱད་པས། དངོས་པོ་འགའ་ཡང་རྒྱུ་མེད་པ་དང་སྐྱེས་བུ་དང་དུས་ལ་སོགས་པས་བྱས་པ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་ཞིང༌། རྒྱུ་སོ་སོ་རེ་རེ་བའམ་ཐམས་ཅད་འདུས་པ་ཡི། རྐྱེན་རྣམས་ལ་ཡང་སྐྱེ་བའི་ངོ་བོར་གནས་པ་མ་ཡིན་ནོ། །གཞན་ཏེ་འདས་པའི་ས་ནས་འོངས་པའང་མ་ཡིན་ལ། ད་ལྟ་བར་གནས་པ་མ་ཡིན་ཞིང་དེ་ཉིད་མ་འོངས་པའི་སར་འགྲོ་བ་མ་ཡིན་ནོ། །

是故，如前所說，如是觀察，任何實法並非以無因、神我、時間等而存在，亦非安住於個別的因緣或集聚的眾緣中，亦非從他處重新而來，亦非住於現在趨向未來地。

摘錄自：གཞན་ཕན་སྣང་བ། 賢遍囊瓦 - བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། །།《入菩薩行論》第九品智慧（初稿待潤）

【冥冥之中，自有天意，七条天意，你知道几条？（令人醒悟）】
（天祥宝光园）
一、因果法则
世界上从来没有无缘无故偶然发生的事情。有因必有果。种瓜得瓜，种豆得豆。宇宙中万物之间的联系，依遵因果法则。因果法则并不是道教的专利，事实上，许多其它宗教，如佛教、基督教、印度教等、还有古希腊的大哲学家苏格拉底等等，都认为这是宇宙最根本定律。

太上曰：“祸福无门，惟人自召；善恶之报，如影随形。”

夫心起于善，善虽未为，而吉神已随之；或心起于恶，恶虽未为，而凶神已随之。其有曾行恶事，后自改悔，诸恶莫作，众善奉行，久久必获吉庆，所谓转祸为福也。

种善因必有善果，种恶因必有恶果。所以，一个人要想有好的命运，就要多种善因。多说好话、多做好事、多发好的意念。

二、吸引力法则

人的遭遇是由自己的心念来决定的。有什么样的心念，就会吸引与心念相应的境界。

许多父母喜欢担心儿女，为儿女操心，并认为这是一种爱的表现。其实，担心什么，就会来什么，担心的事情往往也会出现。

王凤仪老人说过这样一段话：老人怕子女受罪，多置房产，预备够下辈人生活，这样的老人，不是慈爱子孙，正是欺负子孙；

他以为子孙不能谋生，无力吃饭，宁愿对外人吝啬刻薄，也要为子孙积蓄，结果子孙什么经验也没有，吃喝玩乐，最后真落到没有饭吃，这种财产留给子孙，和留毒药给子孙有什么不同？

吸引力定律就是这样的，担心什么，就会来什么。认为世界美好，就吸引来美好；认为世界糟糕，就吸引来糟糕。

为什么会这样呢？科学早已经认识到，宇宙其实是由能量组成的幻象；不同的能量波动频率，就构成了千差万别的宇宙万象。

一个人有什么样的心念，就会感召到与心念相一致的宇宙能量磁场，同质相吸引，这就是吸引力的法则。

人的心念往往很多，心念之中强者胜，也就是说，最强的那个心念，首先会“心想事成”。就像上面王凤仪老人说的，越担心儿女受罪，儿女可能就真的受罪，越是强烈的担心，就越像是一种诅咒。

吸引力法则告诉我们，要努力控制住自己的心念，使之专注于积极、善良、于人于己都有益的方面，只有这样，才能招感到宇宙之中积极、善良的人、事、物，与之相应。

如果一个人命运乖舛，首先要反省的是自己是不是有乖舛的心念，而不是更为糟糕的怨天尤人。

三、深信的法则

整个宇宙万事万物跟自己是同一个体的，这是宇宙的真相。越是深信这条法则，就越有灵感。越是抵触这条法则，就越无明。

比如说，有的人忽然强烈的感觉到某件事情会发生，结果这件事情就真的发生了，这是巧合吗？不是的。因为整个宇宙万事万物跟自己都是同一个体的，所以事情将要发生之前，一定都会有所感应。

能够感应得到的人，往往心胸开阔，知道万事万物为一体。而心胸狭隘、自以为是的人，因为自我封闭，往往很难感应得到。

有感应，就会有对应。如果是好的感应，就顺应它；如果是不好的感应，就要积极反省自己，到底是什么样的不良的心态而感召不善。

只要在结果没有出现之前，往往通过修正自己的心态，也能将不良之感应化解掉。

有成就的大格局的人，往往能体会到宇宙万物的一体性，因而直觉灵感很强，故能能趋利避害，成就一番事业。

四、当下的法则

人们常常会有这样的体验，往往一件事情，在最放松、最不计较、最专注于当下的时候，往往会办得最顺利，而且是出乎意料的顺利。这就是专注于当下的奇迹。

过去心不可得，未来心不可得，只有当下才是真实的着手之处。积极调整好当下的心念，才是改善命运的唯一方法。

五、二八法则

一个目标是否能达成，其中二成是我们的努力，八成是我们的心态。

一件事情对人之生命的影响，其中二成的影响，立刻看得见；另外八成，往往要在后续的生命中，才能逐渐显现。

所以，耐心是很有必要的，一切法得成于忍。只要方向正确、心念正确、就要有足够的耐心去等待。

六、应得法则

你得到的，都是你应得的，都是你所作所为的“应供”—应得的供养。

我们得到的宇宙祝福，是与我们对宇宙的贡献想适应的。

你奉献了什么，就得到什么，而不是你想得到什么，就得到什么。

比如说，你奉献了爱，就得到爱；你奉献了恨，就得到恨。你奉献了恨，却妄想得到爱，那是不可能的。

所以，在《了凡四训》里，云谷禅师对了凡先生说，拥千金者值千金，应饿死者必饿死，就是这个道理。

我们想得到，而没有得到的东西，只能说明我们命里还没有，要从自己的内在找原因。

七、利他法则

应得法则是与利他法则密切相关的。有多利他，就有多应得。利益他人的，最后都是利益到自己了。就像《道德经》里说的：“以其不自私，故能成其私”。

生命是在利他的过程中，经由付出的能量循环，而实现自身的最大价值的。所以说“舍得”。越能舍，越能得。只得不舍，能量就僵死在那里。

比如说，常常让别人快乐的人，最终都是他自己也很快乐。常常让别人痛苦的人，最后他自己最痛苦。常常供养布施的人，越布施越多。

自己价值的最大化，才能有利益的最大化，而人生价值是在利他中体现的。

常常思维上面七条法则，遵循天道规律，就能有很自在的人生。

阿育王寺是全国现存唯一一座以阿育王命名的千年古寺，因供奉有佛祖舍利而闻名天下。自建寺以来，僧众云集，传道布施，曾被定为天下禅宗“五山十刹”中的五山之一。

这次来到阿育王寺，拜访过后，又来到了阿育王寺的后山，在这片鲜有人知的幽谷密林里，我是被这些神奇的摩崖题刻吸引了。

上山十余米，山道内侧就有一大片山岩。相传，旧时有僧人晨练，一连数天，至此山岩旁，听到似有人在此颂经念佛，而寻之不见，于是就将此岩称之为念佛岩，在岩上从上至下凿刻“念佛岩”三字，文字清晰，保存完好。

并在此岩的最高处，分两列刻“南无阿弥陀佛”六字。此类佛语题刻在宁波较为常见，但书法多不佳，而这处摩崖线条厚重、字体沉稳，可惜却不知是出自某书法家之手。

鄮山依山势可分为东西两脉，现在，阿育王寺后鄮山发现有五处摩崖石刻，从这些摩崖题刻的年代分析，都属于清中期至民国年间。

历代的口传笔记中，这些石头被赋予了神奇的传说故事，文人墨客为此推波助澜，挥毫题名。

行至近山顶时，山道的东侧有一狭窄的平台，平台的尽头，有一座民国时期所建的四角水泥凉亭，其亭联为：“半山留佛迹，一步到天童”，指的就是亭前阿育王寺十景之一的佛迹岩。

走近一看，这是一块低矮的半圆型山石，石上深陷一凹，酷似一个左脚脚印。足迹底部平整，前部五指清晰，似乎刚刚有人踩上去的。

相传，迦叶佛欲从鄮山到太白山去，就在此一步跨过，这里留下了他的左脚足迹，与太白峰佛迹石上的右脚印遥相呼应。

此佛迹岩历代多有记载，日本文豪真人元开写的《唐大和上东征传》是依据鉴真弟子所作《大唐传戒师僧名记大和上鉴真传》改写的，作于779年，内有：“辞礼育王塔、巡礼佛迹，供养圣井护塔鱼菩萨。”其中育王塔指的是育王寺上、东、西三塔，佛迹指的是佛迹岩，圣井指的是阿育王寺十景之一的灵鳗井。

由此可见，佛迹岩的佛左足印在唐代已经被发现。而佛迹岩的摩崖题刻则晚得多，其摩崖就在佛左迹的左侧，自右向左刻有篆书“佛迹”两字。后有落款，但因线条既浅又细，加之石面粗糙，难以识别，仅可知此摩崖为民国年间所刻。

鄮山西侧近山脚处多独立成块的山石，或一石孤立，或相互叠压，或埋于泥土中，其中藏经楼后西北侧的近山脚处，有一处平台，一侧二块山石大小相仿，有一人多高，面向平台并排而立，左侧一块石面突出，而右面一块石面如天然所屑，石面较平，这就是著名的仙书岩。

相传，寺中的僧人看到右边的这块石面平整，准备请书法家来此挥毫拨墨，以为此石增色，于是就在岩石旁搭起架子。正当僧人陪同书法家来此时，没料到一个道人此时在石头上已写下“才坤”两字。僧人见此非常生气，就质问道人：“为何在我的石头上写字？”道人连忙道歉：“对不起，我赔你一块石头如何？”僧人气愤地说道：“你这道人，好没道理，这阿育王山后山都是我寺中财产，怎么用我的山石来赔我呢？”道人见僧人不依饶，便回复道：“我的山虽小，但山上却多石头，我还你一块就是。”

道人话音未落，举手一扬，口中念念有词，刚才还晴朗的天空，突刮起一阵狂风，一块石头从鄮山山后飞来，不偏不依，正好落在一旁的山岗之上。僧人见状，知道此道人非凡人，忙笑着对道人说：“道家但写无妨。”道人说了一声：“机缘不在。”就轻踏一脚，已腾空而起，朝鄮山山后飞去。鄮山后便是灵峰山所在，相传是葛仙翁的道场。

葛仙翁原名葛洪，字稚川，号抱朴子，江苏丹阳人，东晋著名道教理论家、医学家、炼丹师。此时僧人才意识到，这位道人正是民间所称的葛仙翁。而一旁的书法家见此，自然不敢再在石上书写。而僧人见石上留有刚才葛仙翁所写的“才坤”二字，于是就请石匠将此两字刻成摩崖。正因为石上留下了葛仙翁的手迹，此石也从此被称为仙书岩，成为阿育王寺十景之一。

行至山顶，来到了上塔院，朱门紧闭，只能隔墙仰望佛塔，便不做很多的探访了。。。上塔建于晋太康年间（280—289年），元代重建。民国时曾遭雷击，1990年重修。塔高30米，六面七层，塔中旋梯，登塔远眺，可饱览阿育王山美景。下塔又称西塔，与上塔为姐妹塔，楼阁式砖木结构，也为元代重建。

下山路上，明月虽未松间照，清泉依旧石上流，山林静谧，清泉汩汩流淌，偶然传来空灵的鸟鸣声，你多久没有聆听大自然的声音了？

通过鄮水桥，就来到了一座巨大的水库，山泉便是通往这里，丝丝微雨飘入湖中，心也随之安逸起来。

阿育王寺因建在山坡之上，地高缺水，虽然历代寺内先后开挖了妙喜泉、母乳泉等，但仍不能满足僧俗两众的日常用水需求。自清光绪十五年，住持济法在这山间截流储水，又经济定、宗释等僧人修筑、扩建，寺后的鄮山山谷间已建成八功德水和浴心池两大水库。

阿育王寺后的鄮山摩崖不仅文化内涵与阿育王寺密不可分，是阿育王寺佛教文化重要的组成部分，具有较高的文物价值。

这一带湖面如镜，松竹繁茂，鸟鸣山谷，风景宜人，鄮山的摩崖石刻更为这里增添了文化的情趣，吸引着更多的人来此寻幽探古。[good]☀️#文物代言人##历史那些事##佛教##佛法看世间#