རྩོམ་པ་པོ། མཁས་དབང་དགེ་འདུན་ཆོས་འཕེལ།
根登群佩尊者 著
མཁན་པོ་བསོད་དར་རྒྱས་ཀྱིས་བསྒྱུར།
索达吉堪布 译
གང་ལ་བརྟེན་ན་བསླུ་བ་མ་མཆིས་པའི།།
སྐྱབས་གནས་རིན་ཆེན་གསུམ་གྱི་ཐུགས་རྗེའི་མཐུས།།
དོན་མེད་འཁོར་བའི་འཕྲུལ་སྣང་ཀུན་ཞི་ནས།།
བློ་སྣ་ཆོས་ལ་ཕྱོགས་པར་བྱིན་གྱིས་རློབས།
依彼永时无有欺惑者，
怙主三宝大悲之妙力，
无义轮回迷现息灭已，
祈祷加持心趋入妙法。

ཅི་ལ་བསམས་ཀྱང་འཇིག་རྟེན་བྱ་གཞག་ལ།།
ཡང་སྒོས་སྙིང་པོ་ཏིལ་ཙམ་མི་འདུག་པས།།
ཡུན་ཐུང་ཚེ་འདིའི་བློ་སྣ་བསྒྱུར་བྱས་ཏེ།།
ད་ནས་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
如何思维尘世之琐事，
无有芝麻毫许之实义，
短暂此生心当急剧转，
虔诚勤修精藏胜妙法。

དར་མའི་ན་ཚོད་དབྱར་གྱི་མེ་ཏོག་ཙམ།།
མཛེས་པའི་བཀྲག་མདངས་དགུན་གྱི་འཇའ་ཚོན་ཙམ།།
མི་ཡི་ཚེ་ལ་ཡུན་ལོང་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
妙龄韶华宛如夏日英，
昳丽娇容瞬若冬时虹，
此生寿数短促不久长，
今当勤修精藏胜妙法。

སྡུག་བའི་དུས་སུ་སྐྱིད་པའི་ཐབས་ལ་རེ།།
སྐྱིད་པའི་དུས་སུ་སྡུག་བསྔལ་ཡོང་གིས་དོགས།།
རེ་དོགས་འཕྲང་ལས་ཐར་དུས་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
苦时希求幸福之良方，
悦时担忧愁苦之临降，
永无逃离希忧险关时，
今当勤修精藏胜妙法。

གཅེས་པར་བསྐྱངས་ཀྱང་ནད་དང་གཅོང་གི་གཞི།།
རྒྱན་གྱིས་མཛེས་ཀྱང་མི་གཙང་རང་བཞིན་ཉིད།།
མི་རྟག་ལུས་ལ་སྙིང་པོ་མི་འདུག་པས།།
ད་ནི་སྙིང་པོའི་ལྷ་ཆོས་བྱེད་པར་བྱ།།
珍爱护持疾病沉疴因，
修饰装扮不净之本性，
无常之身无丝毫实质，
今当勤修精藏胜妙法。

ཕྱུག་པོ་ཕྱུག་པོའི་ས་ནས་སྡུག་གཏམ་བྱེད།།
དབུལ་པོ་དབུལ་པོའི་ས་ནས་སྨྲེ་ངག་འདོན།།
མི་རེའི་སེམས་ལ་སྡུག་བསྔལ་ཁུར་པོ་རེ།།
འཁོར་བའི་གནས་ན་བདེ་བའི་སྐབས་མ་མཆིས།།
大亨身处富位尚抱怨，
穷汉身处贫地也呻吟，
每人皆为痛苦包袱累，
轮回之中永无愉悦时。

སྤྱིར་ན་ཕྱི་རོལ་བདེ་སྡུག་སྣང་བ་ཀུན།།
རང་གི་སེམས་ཉིད་གཅིག་པོའི་ཆོ་འཕྲུལ་ཏེ།།
ནང་གི་གཟུགས་བརྙན་ཕྱི་རུ་འཆར་བ་ལས།།
ཕྱི་ཡི་རྣམ་པ་ཚུར་ལ་འོངས་པ་མིན།།
总之外境苦乐之显现，
皆为自心奇特之幻变，
内心影像如实而外现，
外之显像非能入内心。

དེ་ལྟར་ལེགས་པར་གོ་ནས་དཔྱད་པ་ཡིས།།
ཀུན་གཞི་སེམས་ཀྱི་རྩ་བ་ཆོད་པའི་ཚེ།།
སྣང་བའི་ན་བུན་འདི་ཡི་ཕ་རོལ་ན།།
ཆོས་ཉིད་དོན་གྱི་ནམ་མཁའ་དངོས་སུ་བཞུགས།།
通晓彼等如理而思择，
心根阿赖耶之断绝时，
迷乱现境雾霭烟云外，
真实具足法性义虚空。

ཡོད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ཡང་བཅོས་མ་སྟེ།།
མེད་ཅེས་བྱ་བ་འདི་ཡང་བཅོས་མ་ཉིད།།
དེ་འདྲའི་བཅོས་མ་ཀུན་གྱིས་མ་བསླད་པ།།
སེམས་ཀྱི་རང་བཞིན་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཡིན།།
所谓之有假立非真实，
所谓之无亦具虚幻性，
彼等一切假立无杂染，
心性本为圆满正等觉。

ཡིན་མིན་རྣམ་རྟོག་ཆུ་ཡི་གཉེར་མ་བཞིན།།
གཅིག་རྗེས་གཅིག་གིས་མཐུད་དེ་འགྲོ་བ་འདི།།
གཏོད་མེད་ངང་དུ་ལྷོད་ཀྱིས་ཞིགས་པའི་ཚེ།།
ཆོས་དབྱིངས་གདོད་མའི་རྒྱ་མཚོར་སླེབས་པ་ལགས།།
是非妄念如水之涟漪，
频频泛起此等之众生，
无缘之中自然安住时，
趋至法界本始之大海。

མདོར་ན་སྣང་བ་སེམས་ཀྱི་ཆོ་འཕྲུལ་ཏེ།།
སེམས་ནི་སྟོང་པ་གཞི་མེད་རྩ་བྲལ་ཉིད།།
གཞི་མེད་ཆོས་ལ་བདག་ཏུ་བཟུང་བ་ཡིས།།
ཁྱོད་དང་ང་ཡང་འཁོར་བའི་གནས་སུ་འཁྱམས།།
总之境现乃为心幻化，
心则本空无基而离根，
无基之法执为我所故，
汝吾长时漂流轮回中。

དེ་ནི་སྣང་བའི་རྗེས་སུ་མ་འབྲང་བར།།
སྣང་མཁན་ཁོ་ལ་ཅེར་གྱིས་བལྟས་པའི་ཚེ།།
བརྗོད་དུ་མེད་པའི་རང་ངོ་མཐོང་འགྱུར་པས།།
སངས་རྒྱས་ཐོབ་པའི་ལམ་དེ་ཐག་མི་རིང་།།
自此当不追随外境转，
无散直视自心之当下，
现见无可言说心自性，
则获佛果道路不遥远。

དེ་ལྟར་རྩ་གསུམ་ལྷ་ཡི་བྱིན་རླབས་ཀྱིས།།
མྱུར་དུ་རང་སེམས་སྟོང་བའི་རྩད་ཆོད་དེ།།
ཀ་དག་རྫོགས་པ་ཆེན་པོའི་རྒྱལ་ས་ནས།།
མཐའ་མེད་འགྲོ་བའི་དོན་ཆེན་བྱེད་པར་ཤོག།
依彼三根本尊之加持，
愿能迅速证悟大空性，
获得本净大圆满王位，
利益无边无际之众生。

往生比丘-印 光 (近代往生随闻录)

印光，名圣量，别号常惭愧僧。俗姓赵，陕西邰阳赵陈村人。年二十一，投终南山莲华洞寺，从道纯和尚剃染，时光绪七年也。翌岁，于兴安双溪寺受具。读龙舒净土文，知净土法门为成佛之要道。闻红螺山资福寺为专修净土道场，因前往入堂念佛，精修净业。暇则研读大乘经典；由是深入经藏，智慧如海。光绪十九年，普陀山法雨寺化闻和尚入都请藏经，请师为助，遂邀同南下，住法雨寺。两度掩关，为期六载，而学行倍进。民国纪元，师年五十二。高鹤年见其文，以之刊入上海佛学丛报。复由徐蔚如编辑印行，题曰《印光法师文钞》，风行海内外。师以净土法门导人，尤注重诚敬。其言曰：「净土法门，三根普被，利钝全收，乃如来普为一切上圣下凡，令其于此生中，即了生死之大法也。于此不信不修，可不哀哉！此法门以信愿行三法为宗：信则信此世界是苦，信极乐世界是乐；信我是业力凡夫，决定不能仗自力断惑证真，了生脱死；信阿弥陀佛有大誓愿，若有众生念佛名号，求生佛国，其人临命终时，佛必垂慈接引，令生西方。愿则愿速出离此苦世界，愿速往生极乐世界。行则至诚恳切，常念「南无阿弥陀佛」，时时刻刻，毋念暂忘。朝暮于佛前礼拜持诵，随自身闲忙，立一课程。此外则行住坐卧，及做不用心之事，均好念。睡时当默念，不宜出声，宜只念「阿弥陀佛」四字，以免字多难念。若衣冠不整齐，或洗澡抽解，或至不洁净处，均须默念。默念功德一样，出声于仪式不合。无论大声念、小声念、金刚念、心中默念，均须心里念得清清楚楚，口里念得清清楚楚，耳中听得清清楚楚。如此则心不外驰，妄想渐息，佛念渐纯，功德最大。」又曰：「余常谓欲得佛法利益，须向恭敬中求。有一分恭敬，则消一分罪业，增一分福慧；有十分恭敬，则消十分罪业，增十分福慧。若无恭敬，而致亵慢，则罪业日增，而福慧愈减矣！」又曰：「念佛一法，乃至简至易、至广至大之法。必须恳切至诚之极，方能感应道交，即生亲获实益。若懒惰懈怠，毫无敬畏，虽种远因，而亵慢之罪，有不堪设想者。至于佛像当作真佛看，不可作土木铜铁等看。经典乃三世诸佛之师，如来法身舍利，亦当作真佛看，不可作纸墨等看。对经像当如忠臣之对圣主，孝子之读遗嘱，能如是，则无业障而不消，无福慧而不增矣。」又曰：「曰诚、曰恭敬，此语举世咸知，此道举世咸昧。因寻求古德之修持懿范，由是而知诚与恭敬，实为超凡入圣、了生脱死之极妙秘诀。」师以因果之理，至为重要。从凡夫乃至成佛，悉不出因果之外，故辄谆谆言之。尝曰：「菩萨畏因，众生畏果。菩萨恐遭恶果，预先断除恶因，由是罪障消灭，功德圆满。众生常作恶因，欲免恶果，譬如当日避影，徒劳奔驰。每见无知愚人，稍作微善，即望大报。遭逆境，便谓作善获殃，无有因果；从兹退悔初心，反谤佛法。岂知报通三世，转变由心之奥旨乎！报通三世者；现在作善作恶，现生获福获殃，谓之现报；今生作善作恶，来生获福获殃，谓之生报；今生作善作恶，第三生或第四生，或十百千生，方受福受殃者，谓之后报。后报则迟早不定。凡所作业，决无不报者。转变由心者：譬如有人所作罪业，当永堕地狱，长劫受苦。其人后来生大惭愧，发大菩提心，改恶修善，诵经念佛，自行化他，求生西方。由是之故，现生或被人轻贱，或稍得病苦，或略受贫穷，与彼一切不如意事；先所作永堕地狱，长劫受苦之业，即便消灭，尚复能了脱生死，超凡入圣。金刚经所谓：「若有人受持此经，为人轻贱，是人先世罪业，应堕恶道，以今世人轻贱故，先世罪业，则为消灭，当得阿耨多罗三藐三菩提」者，即转变由心之义也。」有弟子患病，自虑佛未念好，恐不能往生。师诲之曰：「汝如此想，西方去不得矣！甚么叫念好？当知十念尚且往生，汝疑自己不能往生，即此一念，就是障碍，就不能往生。念佛之法，重在信愿。只要信愿真切，心中虽未能清净，亦得往生。如江海中水，虽未能了无动相，但无狂风巨浪，则中天明月，即得了了影现矣。」
一九二八年，师离普陀，居苏州报国寺。一九三○年，至灵岩山。诲人学佛，唯主敬存诚，深信因果，念佛求生弥陀净土。其言如布帛菽栗，未可一日离也。一九四○年农历冬十月，谓众曰：「吾老矣！灵岩方丈，不应久悬。」众推妙真，乃择日上位。初选十一月初九，师曰：「太迟了！」再选十一月初四，师谓是日「我自有事」。又复重选十一月初一，师曰：「可矣！」至初一日，师亲率众职事送妙真上位。行礼如仪毕，示微疾。初四日上午一时三十分，由床上坐起云：「念佛见佛，决定生西。」呼水洗手毕，起立言：「阿弥陀佛来接，我要去了！」即由床沿步坐椅上。侍者云：「未坐端正。」师复自立起，端身正坐，低声念佛。妙真至，师嘱云：「你要维持道场，弘扬净土，不要学大派头。」尔后即不复语，惟唇动念佛而已。延至五时，如入禅定，笑容宛然，在大众念佛声中，安祥逝矣。世寿八十，僧腊五十九。荼毗，三十二齿全存，五色舍利数千粒，塔于灵岩。师创弘化社，印施佛学书籍五百余万册，佛像百余万帧，遗着「文钞」近百万言，皈依弟子数十万人。世推净土宗十三祖。

往生比丘-印 光 (近代往生随闻录)

印光，名圣量，别号常惭愧僧。俗姓赵，陕西邰阳赵陈村人。年二十一，投终南山莲华洞寺，从道纯和尚剃染，时光绪七年也。翌岁，于兴安双溪寺受具。读龙舒净土文，知净土法门为成佛之要道。闻红螺山资福寺为专修净土道场，因前往入堂念佛，精修净业。暇则研读大乘经典；由是深入经藏，智慧如海。光绪十九年，普陀山法雨寺化闻和尚入都请藏经，请师为助，遂邀同南下，住法雨寺。两度掩关，为期六载，而学行倍进。民国纪元，师年五十二。高鹤年见其文，以之刊入上海佛学丛报。复由徐蔚如编辑印行，题曰《印光法师文钞》，风行海内外。师以净土法门导人，尤注重诚敬。其言曰：「净土法门，三根普被，利钝全收，乃如来普为一切上圣下凡，令其于此生中，即了生死之大法也。于此不信不修，可不哀哉！此法门以信愿行三法为宗：信则信此世界是苦，信极乐世界是乐；信我是业力凡夫，决定不能仗自力断惑证真，了生脱死；信阿弥陀佛有大誓愿，若有众生念佛名号，求生佛国，其人临命终时，佛必垂慈接引，令生西方。愿则愿速出离此苦世界，愿速往生极乐世界。行则至诚恳切，常念「南无阿弥陀佛」，时时刻刻，毋念暂忘。朝暮于佛前礼拜持诵，随自身闲忙，立一课程。此外则行住坐卧，及做不用心之事，均好念。睡时当默念，不宜出声，宜只念「阿弥陀佛」四字，以免字多难念。若衣冠不整齐，或洗澡抽解，或至不洁净处，均须默念。默念功德一样，出声于仪式不合。无论大声念、小声念、金刚念、心中默念，均须心里念得清清楚楚，口里念得清清楚楚，耳中听得清清楚楚。如此则心不外驰，妄想渐息，佛念渐纯，功德最大。」又曰：「余常谓欲得佛法利益，须向恭敬中求。有一分恭敬，则消一分罪业，增一分福慧；有十分恭敬，则消十分罪业，增十分福慧。若无恭敬，而致亵慢，则罪业日增，而福慧愈减矣！」又曰：「念佛一法，乃至简至易、至广至大之法。必须恳切至诚之极，方能感应道交，即生亲获实益。若懒惰懈怠，毫无敬畏，虽种远因，而亵慢之罪，有不堪设想者。至于佛像当作真佛看，不可作土木铜铁等看。经典乃三世诸佛之师，如来法身舍利，亦当作真佛看，不可作纸墨等看。对经像当如忠臣之对圣主，孝子之读遗嘱，能如是，则无业障而不消，无福慧而不增矣。」又曰：「曰诚、曰恭敬，此语举世咸知，此道举世咸昧。因寻求古德之修持懿范，由是而知诚与恭敬，实为超凡入圣、了生脱死之极妙秘诀。」师以因果之理，至为重要。从凡夫乃至成佛，悉不出因果之外，故辄谆谆言之。尝曰：「菩萨畏因，众生畏果。菩萨恐遭恶果，预先断除恶因，由是罪障消灭，功德圆满。众生常作恶因，欲免恶果，譬如当日避影，徒劳奔驰。每见无知愚人，稍作微善，即望大报。遭逆境，便谓作善获殃，无有因果；从兹退悔初心，反谤佛法。岂知报通三世，转变由心之奥旨乎！报通三世者；现在作善作恶，现生获福获殃，谓之现报；今生作善作恶，来生获福获殃，谓之生报；今生作善作恶，第三生或第四生，或十百千生，方受福受殃者，谓之后报。后报则迟早不定。凡所作业，决无不报者。转变由心者：譬如有人所作罪业，当永堕地狱，长劫受苦。其人后来生大惭愧，发大菩提心，改恶修善，诵经念佛，自行化他，求生西方。由是之故，现生或被人轻贱，或稍得病苦，或略受贫穷，与彼一切不如意事；先所作永堕地狱，长劫受苦之业，即便消灭，尚复能了脱生死，超凡入圣。金刚经所谓：「若有人受持此经，为人轻贱，是人先世罪业，应堕恶道，以今世人轻贱故，先世罪业，则为消灭，当得阿耨多罗三藐三菩提」者，即转变由心之义也。」有弟子患病，自虑佛未念好，恐不能往生。师诲之曰：「汝如此想，西方去不得矣！甚么叫念好？当知十念尚且往生，汝疑自己不能往生，即此一念，就是障碍，就不能往生。念佛之法，重在信愿。只要信愿真切，心中虽未能清净，亦得往生。如江海中水，虽未能了无动相，但无狂风巨浪，则中天明月，即得了了影现矣。」
一九二八年，师离普陀，居苏州报国寺。一九三○年，至灵岩山。诲人学佛，唯主敬存诚，深信因果，念佛求生弥陀净土。其言如布帛菽栗，未可一日离也。一九四○年农历冬十月，谓众曰：「吾老矣！灵岩方丈，不应久悬。」众推妙真，乃择日上位。初选十一月初九，师曰：「太迟了！」再选十一月初四，师谓是日「我自有事」。又复重选十一月初一，师曰：「可矣！」至初一日，师亲率众职事送妙真上位。行礼如仪毕，示微疾。初四日上午一时三十分，由床上坐起云：「念佛见佛，决定生西。」呼水洗手毕，起立言：「阿弥陀佛来接，我要去了！」即由床沿步坐椅上。侍者云：「未坐端正。」师复自立起，端身正坐，低声念佛。妙真至，师嘱云：「你要维持道场，弘扬净土，不要学大派头。」尔后即不复语，惟唇动念佛而已。延至五时，如入禅定，笑容宛然，在大众念佛声中，安祥逝矣。世寿八十，僧腊五十九。荼毗，三十二齿全存，五色舍利数千粒，塔于灵岩。师创弘化社，印施佛学书籍五百余万册，佛像百余万帧，遗着「文钞」近百万言，皈依弟子数十万人。世推净土宗十三祖。