བཞི་པ་ཆོས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་ལའང་ཆོས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་དངོས་དང༌། དེ་ལ་རྩོད་པ་སྤོང་པ་གཉིས་ལས།

（子）四：修法念住之理分二：一、正修法念住；二、断除诤论

དང་པོ་ནི།

（丑）一：正修法念住

ད་ནི་ཆོས་དྲན་པ་ཉེ་བར་བཞག་པ་བསྟན་པའི་ཕྱིར།

现宣说法念住

དེ་ལྟར་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ཀྱི།།
སྐྱེ་བ་རྟོགས་པར་འགྱུར་མ་ཡིན།།

如是遍观一切法，等知自性皆无生。

དེ་ལྟར་རང་གི་རྒྱུ་ལས་སྔར་རང་དུས་མཚུངས་པའམ་ཕྱིས་ནས་སྐྱེ་བ་མེད་པས་འདུ་ཤེས་དང་འདུ་བྱེད་ཀྱིས་མཚོན་པའི་ཆོས་རྣམས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ངོ་བོ། སྐྱེ་ཞིང་འབྱུང་བ་རྟོག་པར་འགྱུར་བ་མ་ཡིན་ནོ། །

由此可知，从自之因中，不能产生前、后、同时，故可通达以识、行所表的一切法之体性非实有产生。

…………(中略)…………

དང་པོ་ནི།

（寅）一：断除二谛不合理之诤论

གལ་ཏེ་དེ་ལྟར་ཀུན་རྫོབ་མེད།།
དེ་ལ་བདེན་གཉིས་ག་ལ་ཡོད།།
དེ་ཡང་ཀུན་རྫོབ་གཞན་གྱིས་ན།།
སེམས་ཅན་མྱ་ངན་ག་ལ་འདའ།།

若如是世俗亦无，彼于二谛何所有？
若由他世俗心有，有情云何般涅盘？

འདི་ནི་གཞན་སེམས་རྣམ་རྟོག་སྟེ།།
དེ་ནི་རང་གི་ཀུན་རྫོབ་མིན།།
ཕྱིས་དེ་ངེས་ན་དེ་ཡོད་དེ།།
མིན་ན་ཀུན་རྫོབ་མེད་པ་ཉིད།།

彼由他心分别有，非同自宗之世俗，
自宗量成世俗有，不知故世俗亦无。

…………(中略)…………

སྒྲུབ་པ་པོས་ལན་བརྗོད་པ་འདི་ནི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་གྱུར་པའི་སེམས་ཅན་ལས་གཞན་པའི་སེམས་ཀྱི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་སྟེ། དེ་ནི་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་གྱུར་པ་རང་གི་ཀུན་རྫོབ་མིན་ཏེ་འདི་རང་ཉིད་ནི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །

修者回覆此说：“此是除了解脱涅槃之有情外，他人心之妄念，彼非涅槃者自身之世俗，因其自性远离一切妄念故。

གལ་ཏེ་རང་ལ་ཀུན་རྫོབ་དེ་ཡོད་པ་མ་ཡིན་པ་དེ་ལྟར་ན་ནི་གཞན་གྱི་ཀུན་རྫོབ་ཀྱང་ཀུན་རྫོབ་ཉིད་དུ་ཇི་ལྟར་འགྱུར་སྙམ་པ་ལ། ཕྱིས་མངོན་པར་རྫོགས་པར་སངས་རྒྱས་པ་ན་གང་རྐྱེན་ལས་བྱུང་བའི་མཚན་ཉིད་ཀྱི་ཆོས་དེ་ངེས་པར་བྱེད་པ་ཡིན་ན་ཀུན་རྫོབ་དེ་ཡོད་དེ། གང་གི་ཚེ་དེ་ཡང་ཡོད་པ་མིན་ན་དེའི་ཚེ་ཀུན་རྫོབ་མེད་པ་ཉིད་དེ་ནམ་མཁའི་མེ་ཏོག་བཞིན་ནོ། །

倘若思维如是于自身无有世俗，则以他人之世俗又如何转其为世俗？究竟圆满之佛陀从何因中产生性相之法？若彼是定行，则有世俗。彼时若无有，则无有世俗，如空中之花般。

འདི་ལྟར་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་བློའི་ཡུལ་དུ་བྱས་ནས་གཞན་གྱི་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཙམ་གྱིས་དེ་མྱ་ངན་ལས་འདས་པར་མི་འགྱུར་བ་ཁོ་ན་ནི་མ་ཡིན་ཏེ། འདི་རང་ཉིད་ནི་རྣམ་པར་རྟོག་པའི་སྤྲོས་པ་ཉེ་བར་ཞི་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཆགས་པ་དང་བཅས་པའི་སེམས་ཀྱིས་དམིགས་པས་རང་ཉིད་ཀྱི་ཉོན་མོངས་པའི་སྒྲིབ་པ་སྤངས་པའི་འདོད་ཆགས་དང་བྲལ་བ་ཡང་འདོད་ཆགས་དང་བྲལ་བ་མ་ཡིན་པར་མི་འགྱུར་རོ། །དེ་ལྟ་བས་ན་རྣམ་པར་རྟོག་པ་ཐམས་ཅད་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་གཞན་གྱི་ཀུན་རྫོབ་ཀྱིས་དམིགས་ན་ཡང་རང་ཉིད་འདིར་དོན་དམ་པར་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་ཉིད་ཡིན་ནོ། །དེའི་ཕྱིར་ཆོས་ཐམས་ཅད་རང་བཞིན་གྱིས་རྣམ་པར་རྟོག་པ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་མ་སྐྱེས་པ་དང་མ་འགག་པའི་རང་བཞིན་ཡིན་པའི་ཕྱིར། རང་བཞིན་གྱིས་མྱ་ངན་ལས་འདས་པ་དང་གདོད་ནས་ཞི་བ་ཡིན་ནོ་ཞེས་བརྗོད་དོ། །

如是以涅槃者心之境作为对境，并非仅以他人的分别妄念而不能解脱涅槃，因其自性寂灭了分别妄念之戏论故。以具贪之心所缘，虽远离断除自性烦恼障之贪，但不离贪。是故，远离一切分别妄念故，若以他分别念之世俗所缘，自性亦于胜义中解脱涅槃。因一切法自性远离一切分别妄念，故是不生不灭之自性，自性涅槃、本来清净。”

摘录自：གཞན་ཕན་སྣང་བ། 贤遍囊瓦 - བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་འཇུག་པ་ལས། ཤེས་རབ་ཀྱི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ལེའུ་སྟེ་དགུ་པའོ།། །།《入菩萨行论》第九品智慧（初稿待润）

#我的第一条微博# 嗯，大家好，初来乍到，就以一首诗和大家见面吧！

菩萨蛮
秋初到巴岳山顶居木房林中，既得一清新独立之境，同父母说谈古今时事，无有喧哗城市之声，自夜深人定，心有多感。

阑珊清蝉尽秋风，筒灯微黄无人空。月下满叶吟，轻蚤弄风琴。
茶温舞银河，提笔诵青歌。一朝不在远，拂晓见云烟。

老君曰： “ 天地媾精，阴阳布化，万物以生。承其宿业，分灵道一。父母和合，人受其生。始，一月为胞，精血凝也。二月成胎，形兆胚也。三月阳神为三魂，动而生也。四月阴灵为七魄，静镇形也。五月，五行分藏以安神也。六月，六律定腑用滋灵也。七月，七精开窍，通光明也。八月，八景神具，降真灵也。九月，宫室罗布，以定精也。十月气足，万象成也。元和哺食，时不停也。

太一帝君在头，曰泥丸君，总众神也。照生识神，人之魂也。司命处心，纳生元也。无英居左，制三魂也。白元居右，拘七魄也。桃孩住脐，保精根也。照诸百节，生百神也。所以周身，神不空也。元气入鼻，灌泥丸也。所以神明，形固安也。运动住止，关其心也。所以谓生，有由然也。予内观之，历历分也。

心者，禁也，一身之主。心能禁制，使形神不邪也。心则神也，变化不测，故无定形。所以五藏藏五神，魂在肝，魄在肺，精在肾，志在脾，神在心，所以字殊，随处名也。心者，火也，南方太阳之精，主火。上为荧惑，下应心也。色赤，三叶如莲花，神明依泊，从所名也。其神也，非青非黄，非大非小，非短非长，非曲非直，非柔非刚，非厚非薄，非圆非方。变化莫测，混合阴阳。大包天地，细入毫芒。制之则正，放之则狂。清净则生，浊躁则亡。明照八表，暗迷一方。但能虚寂，生道自常。永保无为，其身则昌也。以其无形，莫之能名，祸福吉凶，悉由之矣。所以圣人，立君臣，明赏罚。置官僚，制法度，正以教人。人以难伏，唯在于心，心若清净，则万祸不生。所以流浪生死，沈沦恶道，皆由心也。妄想憎爱，取舍去来，染着聚结，渐自缠绕，转转系缚，不能解脱，便至灭亡。由如牛马，引重趋泥，转增陷没，不能自出，遂至于死。人亦如是，始生之时，神元清静，湛然无杂。既受纳有，形染六情，眼则贪色，耳则殢声，口则耽味，鼻则受馨，意随健羡，身欲肥轻，从此流浪，莫能自悟。圣人慈念，设法教化，使内观己身，澄其心也。 ”

老君曰： “ 谛观此身，从虚无中来。因缘运会，积精聚气，乘业降神，和合受生，法天像地，含阴吐阳，分错五行，以应四时。眼为日月，发为星辰，眉为华盖，头为昆仑，布列宫阙，安置精神。万物之中，人最为灵。性命合道，人当爱之。内观其身，惟人尊焉。而不自贵，妄染诸尘，不净臭秽，浊乱形神。熟观物我，何疏何亲。守道长生，为善保真。世愚役役，徒自苦辛也。 ”

老君曰： “ 从道受分，谓之命；自一禀形，谓之性。所以任物，谓之心。心有所忆，谓之意。意之所出，谓之志。事无不知，谓之智。智周万物，谓之慧。动而营身，谓之魂。静而镇形，谓之魄。流行骨肉，谓之血。保神养气，谓之精。气清而驶，谓之荣。气浊而迟，谓之卫。总括百神，谓之身。万象备见，谓之形。块然有阂，谓之质。状貌可则谓之体，大小有分谓之躯。众思不测，谓之神。邈然应化，谓之灵。气来入身，谓之生。神去于身，谓之死。所以通生，谓之道。道者，有而无形，无而有情，变化不测，通神群生。在人之身，则为神明，所谓心也。所以教人修道，则修心也。教人修心，则修道也。道不可见，因生而明之。生不可常，用道以守之。若生亡则道废道，废则生亡。生道合一，则长生不死，羽化神仙。人不能长保者，以其不能内观于心故也。内观不遗，生道长存。 ”

老君曰： “ 人所以流浪恶道，沈沦滓秽，缘六情起妄，而生六识，六识分别，系缚憎爱，去来取舍，染着烦恼，与道长隔。所以内观六识，因起六欲。欲从何起？欲自识起。识从何起？识自欲起。妄想颠倒，而生有识。亦曰自然，又名无为。本来虚静，元无有识。有识分别，起诸邪见。邪见既兴，尽是烦恼。展转系缚，流浪生死，永失于道矣。 ”

老君曰： “ 道无生死，而形有生死。所以言生死者，属形不属道也。形所以生者，由得其道也。形所以死者，由失其道也。人能存生守道，则长存不亡也。又曰：人能常清静其心，则道自来居。道自来居，则神明存身。神明存身，则生不亡也。人常欲生，而不能虚。心人常恶死，而不能保神。亦犹欲贵，而不用道；欲富，而不求宝；欲速，而足不行；欲肥，而食不饱也。 ”

老君曰： “ 道以心得，心以道明。心明则道降，道降则心通。神明之在身，犹火之因卮也。明从火起，火自炷发。炷因油润，油藉卮停。四者若废，明何生焉。亦如明缘神照，神托心存。水由形有，形以道全。一物不足，明何依焉？所以谓之神明者，眼见耳闻，意知心觉，分别物理，细微悉知，由神以明，故曰神明也。 ”

老君曰： “ 所以言虚心者，遣其实也；无心者，除其有也；定心者，令不动也；安心者，使不危也；静心者，令不乱也；正心者，使不邪也；清心者，使不浊也；净心者，使不秽也。此皆以有，令使除也。四见者，心直者，不反复也。心平者，无高低也。心明者，无暗昧也。心通者，无窒碍也。此皆本自照者也。粗言数语，余可思也。 ”

老君曰： “ 知道易，信道难。信道易，行道难。行道易，得道难。得道易，守道难。守而不失，乃常存也。 ”

老君曰： “ 道也者，不可言传口授而得之。常虚心静神，道自来居。愚者不知，劳其形，苦其心，役其志，躁其神，而道愈远，而神愈悲。背道求道，当慎择焉。 ”

老君曰： “ 道贵长存，保神固根。精气不散，纯白不分。形神合道，飞升昆仑。先天以生，后天以存。出入无间，不由其门。吹阴煦阳，制魄拘魂。亿岁眷属，千载子孙。黄尘四起，骑羊真人。金堂玉室，送故迎新。 ”

老君曰： “ 内观之道，静神定心。乱想不起，邪妄不侵。固身及物，闭目思寻。表里虚寂，神道微深。外藏万境，内察一心。了然明静，静乱俱息。念念相系，深根宁极。湛然常住，杳冥难测。忧患永消，是非莫识。 ”

老君曰： “ 吾非圣人，学而得之。故我求道，无不受持。千经万术，惟在心也。 ”